Oceany pobierają dużo więcej dwutlenku węgla, niż zakładano
Różnice temperatur wody powodują, że oceany pochłaniają dużo więcej CO2, niż pokazywały wcześniejsze, prostsze modele - wynika z najnowszych analiz. Różnica odpowiada 10 proc. całej emisji pochodzącej ze spalania paliw kopalnych.
Naukowcy z University of Exeter (W. Brytania) z pomocą ulepszonego modelu przeanalizowali pomiary przenikania dwutlenku węgla z atmosfery do oceanów z lat 1992-2018.
Pokazały one, że w niektórych lokalizacjach aż dwukrotnie więcej tego gazu przechodzi do wody, niż pokazywały wcześniejsze analizy.
„Połowa dwutlenku węgla, który emitujemy, nie pozostaje w atmosferze, ale zostaje pochłonięta przez oceany i lądową wegetację” - mówi prof. Andrew Watson, autor badania.
„Naukowcy utworzyli już dużą bazę danych z pomiarami stężenia dwutlenku węgla przy powierzchni - Surface Ocean Carbon Atlas (http://www.socat.info), którą można wykorzystać do obliczenia przepływu CO2 z atmosfery do oceanu” - wyjaśnia badacz.
Jednak, jak tłumaczy, wcześniejsze analizy pomijały niewielkie różnice temperatur pomiędzy wodą przy powierzchni i na głębokości kilku metrów, gdzie wykonywane były pomiary.
„Różnice te są istotne, ponieważ rozpuszczalność dwutlenku węgla silnie zależy od temperatury. Posłużyliśmy się danymi satelitarnymi, aby skorygować te rozbieżności w temperaturach. Kiedy tego dokonaliśmy, zrobiło to ogromną różnicę - otrzymaliśmy znacznie silniejszy przepływ CO2 do oceanu” - opowiada ekspert.
„Obliczona przez nas różnica w pochłanianiu dwutlenku węgla przez oceany odpowiada ok. 10 proc. globalnej emisji pochodzącej ze spalania paliw kopalnych” - dodaje.
Nowe wyliczenia lepiej zgadzają się przy tym z badaniami ilości dwutlenku węgla rozpuszczonego w oceanach prowadzonymi od dekad przez statki badawcze.
„Wyniki tych dwóch rodzajów opartych na big data szacunków przepływu CO2 do oceanów teraz nieźle się zgadzają. To pozwala na większe zaufanie do nich” - podkreśla dr Jamie Shutler, współautor publikacji.
Więcej informacji na stronach: https://www.eurekalert.org/pub_releases/2020-09/uoe-ocu090320.php
https://www.nature.com/articles/s41467-020-18203-3 (PAP)
