Warszawska kamienica w rejestrze zabytków
Mazowiecki wojewódzki konserwator zabytków wpisał do rejestru zabytków kamienicę z oficyną przy ul. Małej 13 w Warszawie. Postępowanie zostało wszczęte na wniosek Stowarzyszenia Porozumienie Dla Pragi.
Konserwator zaznaczył, że wartość artystyczna budynku wyraża się poprzez kompozycję jego bryły, opracowanie elewacji i wnętrza. "Pomimo uszkodzenia tynków w dalszym ciągu czytelny jest bogaty wystrój łączący historyzujący detal architektoniczny z charakterystycznym dla wczesnego modernizmu uproszczeniem" - przekazał dodając, że analogiczne zestawienia czytelne są również we wnętrzu budynku.
Budynek przy ul. Małej 13 został wzniesiony najprawdopodobniej ok. 1906-1908 r. Nieruchomość wydzielona w 1906 r. z gruntów Ludwika Walusińskiego należała początkowo do małżeństwa Władysławy i Romualda Nazimków, następnie do ks. Jana Skwary (1910), z którym łączyć należy umieszczony nad bramą medalion z popiersiem Jezusa, który przetrwał do czasów dzisiejszych.
Zgodnie z zachowanym planem geodezyjnym z 1906 r. na terenie posesji znajdowała się 3-kondygnacyjna murowana kamienica z oficyną boczną oraz 1-kondygnacyjna zabudowa gospodarcza w północno-wschodnim narożniku działki. W 1909 r. posesję podzielono na dwie części (ul. Mała 13 i 13A), wytyczając granicę wzdłuż wschodniej elewacji kamienicy frontowej. W 1930 r. nieruchomość zakupiło małżeństwo Zofia z Przedpełskich i Eugeniusz Śpiewakowie.
W kamienicy mieszkali przede wszystkim pracownicy kolei, robotnicy, pomoc domowa, studenci, na parterze funkcjonował sklep spożywczy J. Nowickiego. Kamienica przetrwała II wojnę światową bez większych zniszczeń, po 1945 r. w budynku mieścił się dom noclegowy (1948), w 1960 r. kamienica przeszła na własność Skarbu Państwa. Najprawdopodobniej w l. 60. XX w. usunięto część detalu elewacji frontowej.(PAP)
mas/ dki/
