W sopockiej PGS otwarto wystawę rzeźb Adama Myjaka
Wystawę 17 rzeźb Adama Myjaka z ostatnich 15 lat jego twórczości otwarto w piątek wieczorem w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie. Większość dzieł nie była do tej pory prezentowana publicznie. Wybitny rzeźbiarz skończył w tym roku 70 lat.
"Bardzo aktywny artysta. Piękny człowiek i rzeczywiście znakomity twórca. Miałem wprawdzie tego nie mówić, ale to rok jubileuszu profesora, 70-lecia" - mówił na wernisażu wystawy "Adam Myjak. Rzeźba" dyrektor sopockiej PGS Zbigniew Buski.
Myjak podkreślił, że sopocka placówka to jedna z najpiękniejszych galerii artystycznych w kraju. "To zaczarowane miejsce. W tej galerii jest wszelaka sztuka, nie ma tu jednowymiarowego kierunku. Zawsze moim marzeniem było tu pokazywać swoje prace. Wystawiam tu po raz trzeci i za każdym razem staram się pokazać nowy zestaw dzieł" - dodał.
"Ja myślałem, że jak czas biegnie, to człowiek nabiera doświadczenie i rutyny. I chociaż mam już za sobą 150 wystaw indywidualnych, to muszę przyznać, że mam coraz większą tremę. I coraz ciężej przychodzi mi na wernisażu być obecny i przeżywać to. Najchętniej to zostawiłbym rzeźby i niech się bronią same" - powiedział Myjak.
Kilka z rzeźb, które znalazły się na wystawie w Sopocie, były pokazywane wiosną tego roku w Muzeum Jana Jerzego Pinsla we Lwowie. W najnowszych pracach Myjak wykorzystuje stal nierdzewną, kamień, drewno i terakotę. W PGS można też zobaczyć kilkanaście rysunków artysty.
Wystawa "Adam Myjak. Rzeźba" w PGS w Sopocie będzie czynna do 14 stycznia 2018 r. Jednym z patronów medialnych ekspozycji jest Polska Agencja Prasowa.
Artysta jest obecnie rektorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Wcześniej był dwukrotnie wybierany na podwójne kadencje rektora tej uczelni w latach 1990–1996 i 1999–2005. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1990 r.
Myjak urodził się 3 stycznia 1947 r. w Starym Sączu, dzieciństwo spędził w Częstochowie. W 1971 r. otrzymał dyplom z wyróżnieniem na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Pierwsze sukcesy artystyczne zaczął odnosić już w czasach studenckich. Otrzymał wówczas m.in. pierwszą nagrodę za najlepszą pracę studentów Warszawy 1967 r. w kategorii rzeźba i trzecią nagrodę w ogólnopolskim konkursie na dzieło plastyczne o tematyce kopernikowskiej.
Po studiach związał się z ruchem Nowej Figuracji, charakteryzującej się antyestetyzmem oraz nawiązaniami do realizmu. W latach 70. był redaktorem graficznym miesięcznika literackiego młodych "Nowy Wyraz".
Charakterystyczny dla twórczości Myjaka motyw głowy pojawił się już w początkowym okresie jego twórczości. Ten przedmiot twórczych zainteresowań rzeźbiarz przekształcał przez lata i poddawał różnym stylistycznym zabiegom. Na początku dominowały głowy o rozmytych rysach, na przełomie lat 70. i 80. Myjak zaczął mieszać różne materiały, np. kamień i brąz, oraz zestawiać partie matowe i polerowane. W latach 80. Myjak tworzył cykle kroczących, wydłużonych, ażurowych figur.
Obok rzeźby Myjak zajmuje się także opracowywaniem scenografii do sztuk teatralnych, projektowaniem medali i realizacją pomników. Artysta interesował się medalierstwem szczególnie w początkowym okresie twórczości. Wykonał medale m.in. Jana Pawła II i Mikołaja Kopernika.
W 1983 r. artysta zaprojektował pomnik upamiętniający zbrodnię katyńską, który miał stanąć w Dolince Katyńskiej na warszawskich Powązkach Wojskowych. Pracę zrealizowano, jednak ze względów politycznych pomnik nie został ustawiony na cmentarzu.
Myjak wspólnie z Januszem Pastwą stworzył rzeźbę Kwadrygi Apollina, którą odsłonięto w 2002 r. na gmachu Teatru Wielkiego w Warszawie. Rzeźbiarz jest też autorem pomnika Homo Homini - pierwszego w Europie monumentu upamiętniającego atak terrorystyczny na World Trade Center w Nowym Jorku. Praca stanęła na placu przy ulicy ks. Piotra Ściegiennego w Kielcach w 2006 r.
W 2005 r. został odznaczony przez ministra kultury Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
Artysta pokazywał swoje prace na indywidualnych wystawach m.in. w Galerii Narodowej Zachęta w Warszawie (dwukrotnie: w 1993 i 2005 r.), Muzeum im. Wilhelma Lehmbrucka w Duisburgu (1981 r.), Muzeum w Bochum (1989 r.) i Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku (1993 r.).(PAP)
autor: Robert Pietrzak
rop/ agz/
