László Krasznahorkai laureatem literackiej Nagrody Nobla [WIDEO]
Literacka Nagroda Nobla trafiła w tym roku do Węgra László Krasznahorkaiego za „wizjonerskie dzieło, które przypomina nam o sile sztuki w samym środku apokaliptycznej grozy”. Pisarz znany jest w Polsce jako autor takich powieści, jak „Szatańskie tango", Melancholia sprzeciwu", „Wojna i wojna”.
László Krasznahorkai to wielki pisarz z tradycji środkowej Europy, tradycji Franza Kafki i Thomasa Bernharda z ich charakterystycznym poczuciem absurdu i groteski - podkreśla Szwedzka Akademia w uzasadnieniu decyzji.
László Krasznahorkai urodził się 5 stycznia 1954 r. w Gyuli na południu Węgier. Studiował prawo na uniwersytetach w Segedynie oraz Budapeszcie. Ostatecznie zdobył dyplom na wydziale humanistycznym Uniwersytetu Loránda Eötvösa w ramach specjalności hungarystyczno-nauczycielskiej. Jego pierwsza nowela „Tebenned hittem” ukazała się w 1977 r. na łamach „Mozgó Világ”. W latach 1977–1982 pracował jako dokumentalista w Gondolat Könyvkiadó, od 1982 r. pozostaje pisarzem niezależnym.
BREAKING NEWS
The 2025 #NobelPrize in Literature is awarded to the Hungarian author László Krasznahorkai “for his compelling and visionary oeuvre that, in the midst of apocalyptic terror, reaffirms the power of art.” pic.twitter.com/vVaW1zkWPS— The Nobel Prize (@NobelPrize) October 9, 2025
Pisarz spotkał się z dużym uznaniem: Susan Sontag nazwała Krasznahorkaiego „mistrzem apokalipsy cytującym Gogola i Melville’a”, a W.G. Sebald pisał o nim: „uniwersalność wizji Krasznahorkaiego rozwiewa wszystkie wątpliwości dotyczące współczesnej literatury”. W 1993 r. otrzymał nagrodę dla najlepszej książki w Niemczech (Bestenliste-Preis) za „Melancholię sprzeciwu”.
Od 1985 r. jego przyjaciel Béla Tarr kręci filmy niemal wyłącznie na podstawie jego książek. W ten sposób powstały „Szatańskie tango” oraz „Harmonie Werckmeistera”. Pracowali również razem przy ostatnim filmie Tarra, „Koniu turyńskim”, a autor pomagał reżyserowi w każdej istotnej kwestii.
Otrzymał wiele nagród i odznaczeń, między innymi najważniejszą nagrodę państwową, Nagrodę Kossutha, nagrodę Brücke Berlin, America Award czy National Book Award w kategorii najlepsze tłumaczenie.
W listopadzie 2010 r. László Krasznahorkai był gościem 2. Międzynarodowego Festiwalu Literatury im. Josepha Conrada w Krakowie.
Werdykt o przyznaniu literackiego Nobla dla Węgra przyjęty z zadowoleniem
Nagrody Nobla z literatury dla László Krasznahorkaiego została pozytywnie przyjęta przez dziennikarzy zgromadzonych w Akademii Szwedzkiej w Sztokholmie. W Sali Starej Giełdy słychać było entuzjastyczne reakcje, chociaż wielu podkreślało, że tegoroczny werdykt ich nie zaskoczył.
Węgier znany jest polskim czytelnikom jako autor „Szatańskiego tanga” czy „Melancholii sprzeciwu”. Na kanwie tej drugiej powieści najważniejsza szwedzka scena - Królewski Teatr Dramatyczny w Sztokholmie - właśnie wystawia przedstawienie. Być może nieprzypadkowo gazeta „Dagens Nyheter” opublikowała w czwartek recenzję tego spektaklu, przypominając o oczekiwaniu na noblowski werdykt.
Tegorocznym werdyktem Akademia Szwedzka potwierdziła niepisaną zasadę, że w ostatnich latach literacki Nobel trafia na przemian do kobiety lub mężczyzny. W 2024 r. laureatką literackiego Nobla została pisarka z Korei Południowej Han Kang. Nagroda Nobla dla Węgra to również powrót do Europy Środkowo-Wschodniej po otrzymaniu w 2019 r. (za 2018 r.) Nagrody Nobla przez Olgę Tokarczuk.
Laureaci Literackiej Nagrody Nobla
Literacka nagroda Nobla przyznawana jest od 124 lat. Cztery razy wyróżniono nią dwie osoby jednocześnie, a siedem razy w ogóle nie wyłoniono laureata. Wśród 121 nagrodzonych pisarzy znalazło się 18 kobiet.
1901 r. - Sully Prudhomme (Francja) - za „wybitne osiągnięcia poetyckie, a zwłaszcza za idealizm, doskonałość artystyczną oraz niezwykłe połączenie duchowości i intelektu”.
1902 r. - Theodor Mommsen (Niemcy) - za „monumentalną »Historię Rzymu«, dzieło najwybitniejszego żyjącego historyka”.
1903 r. - Bjoernstjerne Bjoernson (Norwegia) - za „wzniosłą i różnorodną poezję, która zawsze odznaczała się świeżością natchnienia i niezwykłą czystością ducha”, a także „talent epicki i dramatyczny”.
1904 r. - Jose Echegaray y Eizaguirre (Hiszpania) i Frederic Mistral (Francja) - w uznaniu jego zasług „dla odrodzenia tradycji hiszpańskiego dramatu”; za „świeżość i oryginalność pełnych natchnienia utworów poetyckich, prawdziwie oddających realia życia oraz ducha narodu”.
1905 r. - Henryk Sienkiewicz (Polska) - za „wybitne osiągnięcia w dziedzinie epiki i rzadko spotykany geniusz, który wcielił w siebie ducha narodu”.
1906 r. - Giosue Carducci (Włochy) - za „głęboką wiedzę i krytyczny umysł, ale przede wszystkim za twórczą energię, świeżość stylu i siłę liryczną, tak charakterystyczną dla jego poetyckich arcydzieł”.
1907 r. - Rudyard Kipling (Wielka Brytania) - za „zmysł obserwacyjny, dojrzałość idei i wybitny talent prozatorski”.
1908 r. - Rudolf Eucken (Niemcy) - za „poszukiwanie prawdy, przenikającą wszystko siłę myśli, szeroki horyzont, bystrość i sugestywność, z którymi bronił on i rozwijał filozofię idealistyczną”.
1909 r. - Selma Lagerloef (Szwecja) - „w hołdzie wielkiemu idealizmowi, błyskotliwej wyobraźni i duchowej przenikliwości, które wyróżniają jej utwory”.
1910 r. - Paul Heyse (Niemcy) - za „artyzm i idealizm, które demonstrował na przestrzeni całej swojej długiej i płodnej twórczo drogi jako poeta liryczny, dramaturg, powieściopisarz i autor znanych na całym świecie nowel”.
1911 r. - Maurice Maeterlinck (Belgia) - za „wielostronną działalność literacką, a w szczególności utwory dramatyczne, wyróżniające się bogactwem wyobraźni i poetycką fantazją”.
1912 r. - Gerhard Hauptmann (Niemcy) - za „jego płodną, różnorodną i wybitną działalność w dziedzinie sztuki dramatycznej”.
1913 r. - Rabindranath Tagore (Indie) - za „pełne głębokiego uczucia, oryginalne i przepiękne wiersze, w których z wyjątkowym mistrzostwem wyraziło się jego myślenie poetyckie, będące - według jego własnych słów - częścią literatury Zachodu”.
1914 r. - nagrody nie przyznano.
1915 r. - Romain Rolland (Francja) - za „wielki idealizm utworów literackich, za współczucie i za umiłowanie prawdy, z którą opisuje on różne charaktery ludzkie”.
1916 r. - Verner von Heidenstam (Szwecja) - jako „najbardziej widocznego przedstawiciela nowej ery w literaturze światowej”.
1917 r. - Karl Gjellerup i Henrik Pontoppidan (Dania) - za „prawdziwe opisanie życia współczesnej Danii”.
1918 r. - nagrody ponownie nie przyznano.
1919 r. - Carl Spitteler (Szwajcaria) - za „niezrównany epos »Wiosna olimpijska«”.
1920 r. - Knut Hamsun (Norwegia) - za powieść „Błogosławieństwo ziemi”.
1921 r. - Anatol France (Francja) - za „błyskotliwe osiągnięcia literackie wyróżniające się wykwintnością stylu, głębokim humanizmem i prawdziwie galijskim temperamentem”.
1922 r. - Jacinto Benavente (Hiszpania) - za „błyskotliwe mistrzostwo z jakim kontynuuje tradycje hiszpańskiego dramatu”.
1923 r. - William Butler Yeats (Irlandia) - za „uduchowioną twórczość poetycką, oddającą w najwyższej formie artystycznego ducha narodu”.
1924 r. - Władysław Reymont (Polska) - za „wybitny polski epos narodowy »Chłopi«”.
1925 r. - George Bernard Shaw (Irlandia) - za „twórczość naznaczoną idealizmem i humanizmem, za przenikliwą satyrę, która często łączy się z wyjątkowym pięknem poetyckim”.
1926 r. - Grazia Deledda (Włochy) - za „poetyckie dzieła, w których jaskrawą plastycznością opisuje życie jej ojczystej wyspy, a także za głębię w podejściu do ludzkich problemów w całości”.
1927 r. - Henri Bergson (Francja) - jako znak „uznania dla jego jaskrawych i podtrzymujących wiarę w życie idei, a także dla wyjątkowego mistrzostwa, z jakim te idee były wcielane”.
1928 r. - Sigrid Undset (Norwegia) - za „niezapomniany opis norweskiego średniowiecza”.
1929 r. - Thomas Mann (Niemcy) - „przede wszystkim za wielką powieść »Buddenbrookowie«, która stała się klasyką współczesnej literatury, i której popularność nieustannie rośnie”.
1930 r. - Sinclair Lewis (USA) - za „szlachetnie podniosłą i różnorodną poezję, która zawsze wyróżniała się świeżością natchnienia i rzadko spotykaną czystością ducha”.
1931 r. - Erik Axel Karlfeldt (Szwecja) - za „wybitne osiągnięcia literackie, w szczególności za idealizm, doskonałość artystyczną, a także niezwykłe połączenie duchowości i talentu”.
1932 r. - John Galsworthy (Anglia) - za „wielką sztukę prozatorską, której szczytem jest »Saga rodu Forsyte'ów«”.
1933 r. - Iwan Bunin (Rosja) - za „surowe mistrzostwo, z którym rozwija on tradycje klasycznej literatury rosyjskiej”.
1934 r. - Luigi Pirandello (Włochy) - za „twórczą śmiałość i wynalazczość w odrodzeniu sztuki dramatycznej i scenicznej”.
1935 r. - nagrody nie przyznano.
1936 r. - Eugene O'Neill (USA) - za „prawdziwość i głębię utworów dramatycznych, traktujących w nowy sposób gatunek tragedii”.
1937 r. - Roger Martin du Gard (Francja) - za „siłą artystyczną i prawdę w przedstawieniu człowieka, a także najbardziej odczuwalnych problemów współczesnego życia”.
1938 r. - Pearl Buck (USA) - za „wspaniały epicki opis życia chińskich chłopów i za biograficzne arcydzieła”.
1939 r. - Frans Sillanpaa (Finlandia) - za „głębokie przeniknięcie w życie fińskich chłopów i wyborne opisanie ich obyczajów w więzi z przyrodą”.
1940 - 1943 r. - nagrody nie przyznano.
1944 r. - Johannes Jensen (Dania) - za „rzadko spotykaną siłę i bogactwo poetyckiej wyobraźni połączone z duchowym umiłowaniem nauki i odrębnością stylu twórczego”.
1945 r. - Gabriela Mistral (Chile) - za „poezję prawdziwego uczucia, czyniącą jej imię symbolem idealistycznych dążeń dla całej Ameryki Łacińskiej”.
1946 r. - Hermann Hesse (Szwajcaria) - za „szlachetnie podniosłą i różnorodną poezję, która zawsze wyróżnia się świeżością natchnienia i rzadko spotykaną czystością ducha”.
1947 r. - Andre Gide (Francja) - za „głębokie i znakomite artystycznie utwory, w których ludzkie problemy przedstawione są z nieustraszony umiłowaniem prawdy i głęboką przenikliwością psychologiczną”.
1948 r. - T. S. Eliot (Wielka Brytania/USA) - za „wydatny wkład nowatorski we współczesną poezję”.
1949 r. - William Faulkner (USA) - za „znaczny i unikatowy z artystycznego puntu widzenia wkład w rozwój współczesnej powieści amerykańskiej”.
1950 r. - Bertrand Russel (Wielka Brytania) - za to, że „jest jednym z najbłyskotliwszych przedstawicieli racjonalizmu i humanizmu, nieustraszonym bojownikiem o wolność słowa i wolność myśli na Zachodzie”.
1951 r. - Paer Lagerkvist (Szwecja) - za „siłę artystyczną i absolutną niezależność sądów pisarza, który próbował w swej twórczości odnaleźć odpowiedź na wieczne pytania stojące przed ludzkością”.
1952 r. - Francois Mauriac (Francja) - za „głęboką przejrzystość duchową i siłę artystyczną, którą ukazuje w swoich powieściach dramat ludzkiego życia”.
1953 r. - Winston Churchill (Wielka Brytania) - za „wielkie mistrzostwo utworów o charakterze historycznym i biograficznym, a także błyskotliwą sztukę oratorską, z pomocą, której bronił najwyższych ludzkich wartości”.
1954 r. - Ernest Hemingway (USA) - za utwór „Stary człowiek i morze”.
1955 r. - Halldor Laxness (Islandia) - za „wyrazistą siłę epicką, która odrodziła wielką sztukę prozatorską Islandii”.
1956 r. - Juan Ramon Jimenez (Hiszpania) - za „poezję liryczną, wzór wielkiego ducha”.
1957 r. - Albert Camus (Francja) - za „ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia”.
1958 r. - Boris Pasternak (ZSRR) - za „znaczące osiągnięcia we współczesnej poezji lirycznej, a także za kontynuowanie tradycji wielkiej prozy rosyjskiej”.
1959 r. - Salvatore Quasimodo (Włochy) - za „poezję liryczną, która z klasyczną żywiołowością wyraża tragiczne doświadczenie naszych czasów”.
1960 r. - Saint-John Perse (Francja) - za „wzniosłość i obrazowość”, które „odzwierciedlają uwarunkowania naszych czasów”.
1961 r. - Ivo Andric (Jugosławia) - za „siłę daru epickiego, pozwalającą w pełni odsłonić ludzkie losy i problemy związane z historią jego kraju”.
1962 r. - John Steinbeck (USA) - za „realistyczny i poetycki dar, połączony z subtelnym humorem i ostrym widzeniem spraw socjalnych”.
1963 r. - Jorgos Seferis (Grecja) - za „wybitne utwory liryczne, oddające pokłon światu starożytnych Hellenów”.
1964 r. - Jean-Paul Sartre (Francja) - za „bogatą w idee, przesiąkniętą duchem wolności i poszukiwaniami prawdy twórczość, mającą ogromny wpływ na nasze czasy”.
1965 r. - Michaił Szołochow (ZSRR) - za „siłę artystyczną i prawdziwość epopei o dońskim kozactwie w przełomowych dla Rosji czasach”.
1966 r. - Samuel Agnon (Izrael), Nelly Sachs (Szwecja) - za „głęboko oryginalną sztukę prozatorską, przenikniętą żydowskimi motywami ludowymi”; za „wybitne utwory liryczne i dramatyczne, analizujące los narodu żydowskiego”.
1967 r. - Miguel Angel Asturias (Gwatemala) - za „wybitne osiągnięcia twórcze, u podłoża których leży zainteresowanie obyczajami i tradycją Indian Ameryki Łacińskiej”.
1968 r. - Yasunari Kawabata (Japonia) - za „mistrzostwo pisarskie, które oddaje istotę japońskiej świadomości”.
1969 r. - Samuel Beckett (Irlandia) - za to, że w „nowych dla dramatu i prozy formach ukazuje wzniosłość człowieka w jego skrajnym opuszczeniu”.
1970 r. - Aleksandr Sołżenicyn (ZSRR) - za „siłę moralną, zaczerpniętą z tradycji wielkiej literatury rosyjskiej”.
1971 r. - Pablo Neruda (Chile) - za „poezję, która z nadzwyczajną siłą wyraża los całego kontynentu”.
1972 r. - Heinrich Boell (Niemcy Zachodnie) - za „twórczość, w której szeroki ogląd rzeczywistości łączy się z wielką sztuką tworzenia charakterów, twórczość, która stała się ważnym wkładem w odrodzenie niemieckiej literatury”.
1973 r. - Patrick White (Australia) - za „epickie i psychologiczne mistrzostwo, dzięki któremu odkryty został nowy literacki kontynent”.
1974 r. - Eyvind Johnson, Harry Martinson (Szwecja) - za „sztukę powieściową, przeglądającą się w czasie i przestrzeni i służącą wolności”; za „twórczość, w której jest wszystko - od kropli rosy po kosmos”.
1975 r. - Eugenio Montale (Włochy) - za „znaczące osiągnięcia w poezji, która odznaczała się przenikliwością oraz wyrażaniem zupełnie pozbawionych iluzji poglądów na życie”.
1976 r. - Saul Bellow (USA) - za „humanizm i subtelną analizę współczesnej kultury”.
1977 r. - Vicente Aleixandre (Hiszpania) - za „wybijającą się twórczość poetycką, która odzwierciedla sytuację człowieka w kosmosie i we współczesnym społeczeństwie i stanowi świadectwo odrodzenia hiszpańskiej poezji w okresie międzywojennym”.
1978 r. - Isaac Bashevis Singer (USA) - za „pełną uczucia sztukę prozatorską, która wyrastając z polsko-żydowskich tradycji kulturowych porusza jednocześnie odwieczne problemy”.
1979 r. - Odiseas Elitis (Grecja) - za „twórczość poetycką, która w nurcie greckiej tradycji z odczuwalną siłą i intelektualną precyzją maluje walkę człowieka o wolność i niezależność”.
1980 r. - Czesław Miłosz (Polska) - za to, że „z bezkompromisową jasnością postrzegania wyraził warunki, na jakie wystawiony jest człowiek w świecie ostrego konfliktu”.
1981 r. - Elias Canetti (Wielka Brytania) - za „utwory, odznaczające się światopoglądowym bogactwem i siłą artystyczną”.
1982 r. - Gabriel Garcia Marquez (Kolumbia/ Meksyk) - za „powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu”.
1983 r. - William Golding (Wielka Brytania) - za „powieści, które dopomagają zrozumieć warunki funkcjonowania człowieka we współczesnym świecie”.
1984 r. - Jaroslav Seifert (Czechosłowacja) - za prace „przenikniętą zmysłowością, otwartością i bogactwem kreatywnej fantazji, która daje obraz ludzkiej niezłomności i wielostronności”.
1985 r. - Claude Simon (Francja) - za „połączenie w swej twórczości porządków: poetyckiego i malarskiego”, a także za „głębokie zrozumienie roli czasów w przedstawianiu człowieka”.
1986 r. - Wole Soyinka (Nigeria) - za to, że „w szerokiej perspektywie kulturowej i z poetyckim kolorytem kształtuje dramat istnienia”.
1987 r. - Iosif Brodski (ZSRR/ USA) - za „uniwersalne wartości całokształtu twórczości”.
1988 r. - Nadżib Mahfuz (Egipt) - jako ten, który „przez swoje dzieła bogate w niuanse (...) stworzył arabski styl narracji, który można zastosować do całości gatunku ludzkiego”.
1989 r. - Camilo Jose Cela (Hiszpania) - za „bogatą i mocną prozę, która z powściągliwym współczuciem ukazuje bezbronne istnienie człowieka”.
1990 r. - Octavio Paz (Meksyk) - za „namiętne pisarstwo z szerokimi horyzontami, cechującymi się inteligencją emocjonalną i humanistyczną uczciwością”.
1991 r. - Nadine Gordimer (RPA) - „przez swą wspaniałą epikę stała się wielkim dobrodziejstwem dla ludzkości”.
1992 r. - Derek Walcott (Saint Lucia) - „za poetycki całokształt wielkiej jasności, wspartej historyczną wizją, wynikiem wielokulturowego zaangażowania”.
1993 r. - Toni Morrison (USA) - za to, że „w powieściach charakteryzujących się siłą wizji literackiej i poetyckich wartości, przedstawia najważniejsze problemy amerykańskiej rzeczywistości”.
1994 r. - Kenzaburo Oe (Japonia) - za „siłę i poezję w tworzeniu wyimaginowanego świata, w którym życie i mit składają się na poruszający obraz sytuacji człowieka we współczesnym świecie”.
1995 r. - Seamus Heaney (Irlandia) - za „dzieła o lirycznej piękności i etycznej głębi, które chwalą cuda dnia codziennego i żywą przeszłość”.
1996 r. - Wisława Szymborska (Polska) - za „poezję, która z ironiczną precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistości”.
1997 r. - Dario Fo (Włochy) - „rywalizuje z błaznami średniowiecznymi w krytykowaniu władzy oraz popieraniu godności uciskanych”.
1998 r. - Jose Saramago (Portugalia) - za dzieło, które „przypowieściami, podtrzymywanymi przez wyobraźnię, współczucie i ironię, stale umożliwia nam pojmowanie iluzorycznej rzeczywistości”.
1999 r. - Guenter Grass (Niemcy) - jako ten, który „portretuje zapomnianą twarz historii”.
2000 r. - Gao Xingjian (Francja/ Chiny) - „za dzieło o uniwersalnej istotności, gorzkim wglądzie oraz językowy geniusz, które otworzyły nowe ścieżki przed chińskim powieściopisarstwem i dramatem”.
2001 r. - V. S. Naipaul (Wielka Brytania) - za „malowanie zmierzchu imperiów z perspektywy moralisty”.
2002 r. - Imre Kertesz (Węgry) - za „powieści, które przeciwstawiają osobiste doświadczenie jednostki wobec brutalnej bezstronności historii”.
2003 r. - John Maxwell Coetzee (RPA) - za „analityczną błyskotliwość”.
2004 r. - Elfriede Jelinek (Austria) - za „demaskowanie absurdalności stereotypów społecznych w powieściach i dramatach”.
2005 r. - Harold Pinter (Wielka Brytania) - za „odkrywania przepaści pod codzienną gadaniną i wymuszanie wejścia do zamkniętych przestrzeni ucisku”.
2006 r. - Orhan Pamuk (Turcja) - „w poszukiwaniu melancholijnej duszy swego rodzinnego miasta odkrył nowe symbole zderzenia i przenikania się kultur”.
2007 r. - Doris Lessing (Wielka Brytania) - „jej epicka proza jest wyrazem kobiecych doświadczeń”.
2008 r. - Jean-Marie Gustave Le Clezio (Francja/ Mauritius) - za „nowe odkrycia, poetycką przygodę i sensualną ekstazę, badanie człowieczeństwa ponad i poza granicami cywilizacji”.
2009 r. - Herta Mueller (Niemcy) - „łączy intensywność poezji i szczerość prozy przedstawia świat wykorzenionych”.
2010 r. - Mario Vargas Llosa (Peru) - za „odwzorowanie struktur władzy i stanowcze obrazy indywidualnego oporu, buntu i porażki”.
2011 r. - Tomas Transtroemer (Szwecja) - za „zwięzłe, przejrzyste obrazy, które dają nam świeży dostęp do rzeczywistości”.
2012 r. - Mo Yan (Chiny) - „z halucynacyjnym realizmem łączy opowieści ludowe, historię i współczesność”.
2013 r. - Alice Munro (Kanada) - „mistrzyni współczesnego opowiadania”.
2014 r. - Patrick Modiano (Francja) - za „sztukę pamięci i dzieła, w których uchwycił najbardziej niepojęte ludzkie losy i odkrywał świat czasu okupacji”.
2015 r. - Swietłana Aleksijewicz (Białoruś) - za „polifoniczny pomnik cierpienia i odwagi naszych czasów”.
2016 r. - Bob Dylan (USA) - „za stworzenie nowej formy wyrazu w tradycji wielkiej amerykańskiej piosenki”.
2017 r. - Kazuo Ishiguro (Japonia) - za to, że „w swoich powieściach o wielkiej emocjonalnej sile obnaża otchłań kryjącą się pod naszym złudnym poczuciem wspólnoty ze światem”.
2018 r. - Olga Tokarczuk (Polska) - za „narracyjną wyobraźnie, która z encyklopedyczną pasją przedstawia przekraczanie granic jako sposób życia”.
2019 r. - Peter Handke (Austria) - za „wpływową pracę, która z lingwistyczną pomysłowością odkrywa peryferie i specyfikę ludzkiego doświadczenia”.
2020 r. - Louise Glück (USA) - za jej „nieomylny poetycki głos, który swoim surowym piękne czyni indywidualne istnienie uniwersalnym”.
2021 r. - Abdulrazak Gurnah (Wielka Brytania) - za swoją „bezkompromisową i wrażliwą infiltrację efektów kolonializmu i losu uchodźcy w przepaści między kulturami i kontynentami”.
2022 r. - Annie Ernaux (Francja) - za „odwagę i kliniczną precyzję, z którą odkrywa korzenie, wyobcowanie i zbiorowe ograniczenia osobistej pamięci”.
2023 r. - Jon Fosse (Norwegia) - za „innowacyjne sztuki teatralne i prozę, które dają wyraz, temu czego nie da się nazwać”.
2024 r. - Han Kang (Korea Południowa) - za „swoją intensywną prozę poetycką, która konfrontuje historyczne traumy i ujawnia kruchość ludzkiego życia”. (PAP)
Ze Sztokholmu Daniel Zyśk
aszw/ zys/ miś/ kgr/ pj/ maku/ know
